دوره 2، شماره 2 - ( تابستان 1398 1398 )
جلد 2 شماره 2 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
razaghi M, Otaghi M, Shohani M. The Effect of Orem’s Self-Care Program on Adherence to Treatment among the Elderly Patients with Type II Diabetes in Ilam in 2018. Journal title 2019; 2 (2)
URL: http://newresearch.medilam.ac.ir/article-1-550-fa.html
URL: http://newresearch.medilam.ac.ir/article-1-550-fa.html
رزاقی مرضیه، اطاقی معصومه، شوهانی معصومه. تأثیر برنامه خودمراقبتی اورم بر تبعیت از درمان سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو در شهر ایلام در سال 1397. عنوان نشریه. 1398; 2 (2)
چکیده: (2583 مشاهده)
آموزش خودمراقبتی دیابت برای بهبود کنترل قند خون، تبعیت از درمان و نتایج سلامت نقش مهمی‌دارد و باعث افزایش تبعیت از درمان و کاهش رتینوپاتی در سالمندان می‌شود. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر برنامه خودمراقبتی بر اساس الگوی اورم بر تبعیت از درمان سالمندان مبتلا به دیابت بود.
روش: این مطالعه از نوع تجربی که بر روی 66 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو با استفاده از تخصیص تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل، انجام شد. ابزارگردآوری داده ها، پرسشنامه ی چهار بخشی شامل اطلاعات دموگرافیک (با 12 سؤال)، بررســی فعالیت‌های خود مراقبتی ( 15سؤال)، سنجش تبعیت از درمان (8 سؤال) و فرم بررسی و شناخت اورم بود. پس از اجرای پیش آزمون، مداخله ی آموزشی برای گروه آزمون انجام شد و یک هفته و یک ماه بعد از مداخله، پرسشنامه در دو گروه تکمیل شد. از آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری و برای مقایسه دو گروه از آزمون تعقیبی گرین هاوس استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمرات تبعیت از درمان قبل از مداخله در گروه آزمون 44/1±03/4 و در گروه کنترل 64/1±72/3 بود که اختلاف معنی دار نبود. میانگین و انحراف معیار نمرات تبعیت از درمان یک هفته بعد از مداخله در گروه آزمون 91/0±18/1 و در گروه کنترل 43/1±06/3 بود که اختلاف معنی داری داشت (00/0>P) و در یک ماه بعد از مداخله در گروه آزمون به 36/0±15/0 و در گروه کنترل به 36/1±06/3 رسید که اختلاف معنی دار بود (00/0>P). میانگین نمرات تبعیت از درمان بعد از مداخله آموزشی کاهش یافت که نشان دهنده بهبود تبعیت از درمان بود. میانگین و انحراف معیار نمرات خودمراقبتی در گروه آزمون قبل از مداخله 33/10±93/51 و در گروه کنترل 41/12±48/55 که اختلاف، معنی دار نبود. میانگین و انحراف معیار نمرات خودمراقبتی یک هفته بعد از مداخله در گروه آزمون60/9±66/72 و در گروه کنترل 61/11±84/53 بود که اختلاف، معنی دار بود(00/0>P). میانگین و انحراف معیار نمرات خودمراقبتی در گروه آزمون یک ماه بعد از مداخله 82/8±63/77 و در گروه کنترل 98/10±54/54 بود که اختلاف معنی داری داشت (00/0>P).
نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که میزان تبعیت از درمان در بیماران مبتلا به دیابت ضعیف است. مقایسه میانگین ها نشان داد که نمره تبعیت از درمان به طور معنی داری در مرحله یک ماه بعد بهتر از یک هفته بعد است و نیز در مرحله یک هفته بعد بهتر از مرحله پیش آزمون است و نمره خودمراقبتی به طور معنی داری در مرحله یک ماه بعد بهتر از یک هفته بعد است و در مرحله یک هفته بعد بهتر از مرحله پیش آزمون است (001/0>P). بنابراین آموزش خودمراقبتی دیابت در تبعیت از درمان این بیماران تاثیر مثبت دارد. نتایج پژوهش حاضر به پرستاران کمک می‌کند تا در جهت ارتقا سطح سلامت بیماران مبتلا به دیابت و پیشگیری از ابتلا به عوارض آن برنامه ریزی‌های آموزشی مناسب بویژه آموزش روش‌های خودمراقبتی را در نظر بگیرند.
روش: این مطالعه از نوع تجربی که بر روی 66 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو با استفاده از تخصیص تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل، انجام شد. ابزارگردآوری داده ها، پرسشنامه ی چهار بخشی شامل اطلاعات دموگرافیک (با 12 سؤال)، بررســی فعالیت‌های خود مراقبتی ( 15سؤال)، سنجش تبعیت از درمان (8 سؤال) و فرم بررسی و شناخت اورم بود. پس از اجرای پیش آزمون، مداخله ی آموزشی برای گروه آزمون انجام شد و یک هفته و یک ماه بعد از مداخله، پرسشنامه در دو گروه تکمیل شد. از آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری و برای مقایسه دو گروه از آزمون تعقیبی گرین هاوس استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمرات تبعیت از درمان قبل از مداخله در گروه آزمون 44/1±03/4 و در گروه کنترل 64/1±72/3 بود که اختلاف معنی دار نبود. میانگین و انحراف معیار نمرات تبعیت از درمان یک هفته بعد از مداخله در گروه آزمون 91/0±18/1 و در گروه کنترل 43/1±06/3 بود که اختلاف معنی داری داشت (00/0>P) و در یک ماه بعد از مداخله در گروه آزمون به 36/0±15/0 و در گروه کنترل به 36/1±06/3 رسید که اختلاف معنی دار بود (00/0>P). میانگین نمرات تبعیت از درمان بعد از مداخله آموزشی کاهش یافت که نشان دهنده بهبود تبعیت از درمان بود. میانگین و انحراف معیار نمرات خودمراقبتی در گروه آزمون قبل از مداخله 33/10±93/51 و در گروه کنترل 41/12±48/55 که اختلاف، معنی دار نبود. میانگین و انحراف معیار نمرات خودمراقبتی یک هفته بعد از مداخله در گروه آزمون60/9±66/72 و در گروه کنترل 61/11±84/53 بود که اختلاف، معنی دار بود(00/0>P). میانگین و انحراف معیار نمرات خودمراقبتی در گروه آزمون یک ماه بعد از مداخله 82/8±63/77 و در گروه کنترل 98/10±54/54 بود که اختلاف معنی داری داشت (00/0>P).
نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که میزان تبعیت از درمان در بیماران مبتلا به دیابت ضعیف است. مقایسه میانگین ها نشان داد که نمره تبعیت از درمان به طور معنی داری در مرحله یک ماه بعد بهتر از یک هفته بعد است و نیز در مرحله یک هفته بعد بهتر از مرحله پیش آزمون است و نمره خودمراقبتی به طور معنی داری در مرحله یک ماه بعد بهتر از یک هفته بعد است و در مرحله یک هفته بعد بهتر از مرحله پیش آزمون است (001/0>P). بنابراین آموزش خودمراقبتی دیابت در تبعیت از درمان این بیماران تاثیر مثبت دارد. نتایج پژوهش حاضر به پرستاران کمک می‌کند تا در جهت ارتقا سطح سلامت بیماران مبتلا به دیابت و پیشگیری از ابتلا به عوارض آن برنامه ریزی‌های آموزشی مناسب بویژه آموزش روش‌های خودمراقبتی را در نظر بگیرند.
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
