دوره 1402، شماره 2 - ( تابستان 1402 1402 )
جلد 1402 شماره 2 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
haddadi M H, Sadeghifard N, Badakhsh B. Evaluation of the effect of amoxicillin/clarithromycin loaded chitosan-docosahexaenoic acid nanoparticle against Helicobacter pylori in upper gastrointestinal patients.. Journal title 2023; 1402 (2)
URL: http://newresearch.medilam.ac.ir/article-1-1617-fa.html
URL: http://newresearch.medilam.ac.ir/article-1-1617-fa.html
حدادی محمد حسین، صادقی فرد نورخدا، بدخش بهزاد. بررسی اثر نانو حامل کیتوزان/آلژینات حاوی دکوزاهگزانوییک اسید و آموکسی سیلین و کلاریترومایسین بر علیه عفونت هلیکوباکتر پیلوری در بیماران عفونت گوارشی فوقانی. عنوان نشریه. 1402; 1402 (2)
URL: http://newresearch.medilam.ac.ir/article-1-1617-fa.html
چکیده: (433 مشاهده)
عفونت هلیکوباکتر پیلوری (H pylori) یکی از شایع ترین عفونت های مزمن جدی انسان است که میزان کل عفونت جهانی آن حداقل 44 درصد است [1]. مجامع علمی توصیه کرده اند که همه کسانی که مبتلا به عفونت H پیلوری هستند باید تا حدی تحت درمان قرار گیرند زیرا ریشه کنی H Pylori بهترین گزینه برای کاهش خطر ابتلا به سرطان معده است. با این حال، افزایش روزافزون مقاومت ضد میکروبی H pylori به آنتی بیوتیک های متداول، ریشه کنی را در سراسر جهان دشوار کرده است.
به دنبال واگیر بودن از طریق تماس مستقیم به ویژه در کودکان و افزایش ابتلا به سرطان معده در بزرگسالی درمان عفونت هلیکو یکی از معضلات بهداشت جهانی است. دستورالعمل های انجمن گوارش آمریکا، ریشه کنی خط اول را با درمان سه گانه شامل مهار کننده پمپ پروتون (PPI)، آموکسی سیلین و کلاریترومایسین توصیه می کند. دستورالعمل های اروپایی ریشه کن کردن خط اول با درمان سه گانه را به دلیل مقاومت به کلاریترومایسین/مترونیدازول توصیه می کند. طبق هر دو دستورالعمل، درمان خط دوم باید یک درمان چهارگانه مبتنی بر بیسموت باشد در حالی که درمان خط سوم باید بر اساس آزمایش حساسیت ضد میکروبی باشد [2].
در سال 2017، سازمان بهداشت جهانی H pylori مقاوم به کلاریترومایسین را به عنوان یکی از 16 پاتوژن اصلی ذکر کرد که توسعه درمانی آنها نیاز به اولویت بالایی دارد. شیوع روزافزون مقاومت H pylori به کلاریترومایسین، مترونیدازول و فلوروکینولونها نقش این ضد میکروبی مهم را در درمان تجربی H پیلوری تا حد زیادی حذف کرده است. با این حال، مقاومت اولیه و ثانویه به آموکسی سیلین علیرغم استفاده گسترده از آن برای درمان با پیلوری نادر است [3].
آموکسی سیلین (α-amino-hydroxybenzylpenicillin) یک آنتی بیوتیک نیمه سنتتیک است که به صورت خوراکی جذب می شود. در حال حاضر به طور گسترده ای در درمان ریشه کن کردن زخم معده و اثنی عشر استفاده می شود. آموکسی سیلین یکی از اجزای بسیار مهم رژیم درمانی ضد H pylori است، علاوه بر اینکه در رژیم سه دارویی و چهار دارویی شرکت می کند، برخی گزارشات اثر گذاری این آنتی بیوتیک را به تنهایی با یک مهار کننده پمپ پروتونی PPI را نشان می دهند [3]. اما مشکلی که در ارتباط با مصرف آموکسی سیلین وجود دارد دوز مصرفی بالای دارو است بین 3-2 گرم در روز، این میزان دوز بالا در مواردی منجر به ظهور سویه های مقاوم می شود که خود نگرانی در ارتباط با شکست درمانی و عود مجدد بیماری را باعث می شود. به طور کلی، مشخص شده است که دوز کلی آموکسی سیلین، فواصل دوز و مدت زمان درمان، همه پارامترهای مهمی هستند که بر اثر درمان تأثیر می گذارند. به طور کلی، تفکر کنونی این است که سه عامل اساسی برای موفقیت درمان به شرح زیر هستند: توانایی حفظ غلظت آموکسی سیلین بیشتر از حداقل غلظت بازدارنده (MIC) آموکسی سیلین در بخشهای طولانی روز یا حداقل در طول زمان درمان زمانی که pH داخل معده 6 یا بیشتر است. توانایی دستیابی به pH بالا داخل معده و مدت زمان درمان برای لوکالیزه شدن آموکسی سیلین و حفاظت آن از اسید معده مسیله بسیار مهمی در درمان است. با این حال، دستیابی به این اهداف دشوار بوده است زیرا اکثر مطالعات میزان ریشه کنی رضایت بخش پیلوری را گزارش نکرده اند.
یکی از روش های افزایش موثر دسترسی دارو و حفاظت آموکسی سیلین از اسید معده میکروانکپسولیشن[1] است. با بهینه سازی نانو حامل می توان اثرات ph محیط و همچنین لوکالیزه شدن دارو را افزایش داد. تعداد زیادی مواد بیولوژیکی و سنتزی وجود دارد که برای انکپسوله کردن دارو مورد استفاده قرار می گیرد از جمله کیتوزان/آلژینات که یک ماده بیولوژیک است. کیتوزان دارای خواص ضد باکتریال و زیست تخریب پذیر[2] قابل توجهی است.
به دنبال واگیر بودن از طریق تماس مستقیم به ویژه در کودکان و افزایش ابتلا به سرطان معده در بزرگسالی درمان عفونت هلیکو یکی از معضلات بهداشت جهانی است. دستورالعمل های انجمن گوارش آمریکا، ریشه کنی خط اول را با درمان سه گانه شامل مهار کننده پمپ پروتون (PPI)، آموکسی سیلین و کلاریترومایسین توصیه می کند. دستورالعمل های اروپایی ریشه کن کردن خط اول با درمان سه گانه را به دلیل مقاومت به کلاریترومایسین/مترونیدازول توصیه می کند. طبق هر دو دستورالعمل، درمان خط دوم باید یک درمان چهارگانه مبتنی بر بیسموت باشد در حالی که درمان خط سوم باید بر اساس آزمایش حساسیت ضد میکروبی باشد [2].
در سال 2017، سازمان بهداشت جهانی H pylori مقاوم به کلاریترومایسین را به عنوان یکی از 16 پاتوژن اصلی ذکر کرد که توسعه درمانی آنها نیاز به اولویت بالایی دارد. شیوع روزافزون مقاومت H pylori به کلاریترومایسین، مترونیدازول و فلوروکینولونها نقش این ضد میکروبی مهم را در درمان تجربی H پیلوری تا حد زیادی حذف کرده است. با این حال، مقاومت اولیه و ثانویه به آموکسی سیلین علیرغم استفاده گسترده از آن برای درمان با پیلوری نادر است [3].
آموکسی سیلین (α-amino-hydroxybenzylpenicillin) یک آنتی بیوتیک نیمه سنتتیک است که به صورت خوراکی جذب می شود. در حال حاضر به طور گسترده ای در درمان ریشه کن کردن زخم معده و اثنی عشر استفاده می شود. آموکسی سیلین یکی از اجزای بسیار مهم رژیم درمانی ضد H pylori است، علاوه بر اینکه در رژیم سه دارویی و چهار دارویی شرکت می کند، برخی گزارشات اثر گذاری این آنتی بیوتیک را به تنهایی با یک مهار کننده پمپ پروتونی PPI را نشان می دهند [3]. اما مشکلی که در ارتباط با مصرف آموکسی سیلین وجود دارد دوز مصرفی بالای دارو است بین 3-2 گرم در روز، این میزان دوز بالا در مواردی منجر به ظهور سویه های مقاوم می شود که خود نگرانی در ارتباط با شکست درمانی و عود مجدد بیماری را باعث می شود. به طور کلی، مشخص شده است که دوز کلی آموکسی سیلین، فواصل دوز و مدت زمان درمان، همه پارامترهای مهمی هستند که بر اثر درمان تأثیر می گذارند. به طور کلی، تفکر کنونی این است که سه عامل اساسی برای موفقیت درمان به شرح زیر هستند: توانایی حفظ غلظت آموکسی سیلین بیشتر از حداقل غلظت بازدارنده (MIC) آموکسی سیلین در بخشهای طولانی روز یا حداقل در طول زمان درمان زمانی که pH داخل معده 6 یا بیشتر است. توانایی دستیابی به pH بالا داخل معده و مدت زمان درمان برای لوکالیزه شدن آموکسی سیلین و حفاظت آن از اسید معده مسیله بسیار مهمی در درمان است. با این حال، دستیابی به این اهداف دشوار بوده است زیرا اکثر مطالعات میزان ریشه کنی رضایت بخش پیلوری را گزارش نکرده اند.
یکی از روش های افزایش موثر دسترسی دارو و حفاظت آموکسی سیلین از اسید معده میکروانکپسولیشن[1] است. با بهینه سازی نانو حامل می توان اثرات ph محیط و همچنین لوکالیزه شدن دارو را افزایش داد. تعداد زیادی مواد بیولوژیکی و سنتزی وجود دارد که برای انکپسوله کردن دارو مورد استفاده قرار می گیرد از جمله کیتوزان/آلژینات که یک ماده بیولوژیک است. کیتوزان دارای خواص ضد باکتریال و زیست تخریب پذیر[2] قابل توجهی است.
در این مطالعه با میکرو انکپسوله کردن دارو های آموکسی سیلین و کلاریترومایسین سعی بر افزایش لود بالای دارو و اثر بخشی بیشتر دارو دارد. هدف کلی طرح افزایش اثر بخشی درمان لاین اول و همچنین کاهش التهاب معده است.
نوع مطالعه: کارآزمایی بالینی |
موضوع پروپزال:
میکروب شناسی پزشکی
دریافت: 1400/6/21 | پذیرش: 1400/8/15 | انتشار: 1402/6/10
دریافت: 1400/6/21 | پذیرش: 1400/8/15 | انتشار: 1402/6/10
ارسال پیام به مجری اصلی
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
