با وجود پیشرفت هایی که در زمینه درمان بیماری پارکینسون انجام گرفته چه از نظر درمان های دارویی و جراحی ولی تا کنون درمان قطعی برای آن مطرح نشده است. عمده ترین مسئله این است که هیچ یک از این روش های درمانی بر روی روند خود بیماری (دژنرسانس نورونی) تأثیری ندارند و بالاخره زمانی فرا می رسد که دیگر استفاده از داروها نمی تواند کمکی کند. مهم ترین مشکلات درمان عبارتند از : نوسانات یا تغییرات ناگهانی در پاسخ به داروی مصرفی ( واکنش روشن خاموش On- Off phenomen ) ، پیدایش ضعف و بی حرکتی ( آکینزی ) و دیس کینزی، که با گذشت زمان مسئله سازتر می شوند. از این رو در سالهای اخیر به دنبال روش های ترکیبی دارویی هستند که بتوانند باعث حفظ سلول ها و افزایش ترشح دوپامین و اثر گذاری سلولی آن گردند. از این رو در این مطالعه ما از داروی زونیسامید به منظور بررسی میزان نوروژنزیس ، آستروگلیوزیس و آپاپتوز سلولی استفاده خواهیم کرد(28-32).
زونیسامید داروی جدیدی است که در سالهای اخیر اثربخشی آن بر روی اختلالات حرکتی ناشی از آسیب سلولی به دنبال پارکینسون تایید شده است. این دارو باعث حفظ و بقای سلول های دوپامینرژیک می گردد. با این فرضیه که در القاء اولیه با این دارو می توان موجب افزایش بقا سلولی و به دنبال آن افزایش تولید دوپامین شد، از این دارو برای بالا بردن سطح دوپامین مرکزی و  ورود دوپامین به سلول استفاده می گردد و به این ترتیب باعث کاهش اختلالات رفتاری ناشی از بیماری می شود.

واژه‌های کلیدی: زونیسامید، 6-هیدروکسی دوپامین، پارکینسون